Ik lees het nog een keer: “mollige vrouw, haar even dikke dochter, starende zeekoeien.” Het is toch verdomd lastig om hier nog iets van sympathie uit te halen. Misschien wel menselijkheid, maar die kun je dan als BN’er niet altijd publiekelijk tonen, niet zo slim. Halina Reijn beschrijft in haar column in het AD hoe ze last ondervindt van haar bekendheid. Heel begrijpelijk en ze wordt dan ook door een enkeling gecomplimenteerd voor haar eerlijkheid. MAAR!!! Het blijft een feit dat Miss Reijn, en alle andere BN’ers er meestal zelf voor gekozen hebben bekend te worden én te blijven. Hun succes danken ze veelal aan hun fans en dus hebben ze een maatschappelijke functie deze fans te waarderen en te koesteren. En ik waardeer heel erg de zogenaamde eerlijkheid van mensen, het publiekelijk delen van je mening, mits oprecht en niet veroordelend. Natuurlijk heeft het wel iets, dat één van die BN’ers haar mond open trekt en gewoon zegt wat ze van al die ‘ongevraagde’ aandacht vindt. Zeer menselijk en begrijpelijk, dat je soms helemaal gek word van dat ongewenste gestaar, gevraag, gestalk, dat je je bezit voelt van iedereen, behalve van jezelf. Dat mensen een mening over je hebben, je zielig en alleen vinden zonder verkering, terwijl ze je helemaal niet kennen. Dat er keiharde dingen over je gezegd worden op social media en dat je dat dan allemaal maar moet lezen en slikken. Halina zegt ook dat ze niet alleen boos is op die gegeneerdheid van haar fans, maar zeker ook op zichzelf, omdat ze haar emoties niet onder controle heeft. “Niemand treft blaam, behalve ikzelf, ik heb er zelf voor gekozen om door het leven te gaan als een aap in een dierentuin.” Ze spreekt over onbetaald staren, want als mensen dan toch naar haar kijken, dan liever in het theater, waar ze er voor betaald krijgt. Zit wat in natuurlijk. En het is mooi dat ze ook hand in eigen boezem steekt qua haar boosheid en bijbehorende emoties. En ik snap best haar gevoelens jegens opdringerige en soms gevoelloze fans en ook dat ze daar wat van vindt. Maar als BN’er mag je dat alleen uitspreken achter gesloten deuren met lotgenoten, andere BN’ers dus. Want het is de keerzijde van succes, die met bekendheid gepaard gaat. De prijs van bekend worden is herkend worden. Even later schrijft ze “de amoebe die naast me zit”, Miss Reijn vindt wel een heleboel van het gewone volk, het plebs. Hoe kan je zo fatsoenlijk en intelligent lijken op tv en dan zo’n stuk publiceren? Dat is gewoonweg erg dom. Ze lijkt nu erg hooghartig en arrogant en de sympathie is ver te zoeken. Ik vind haar een erg goede actrice, al denk ik dat ze soms wel wat diva gedrag vertoond en ik vind eerlijkheid van een BN’er wel verfrissend. Maar of dit nou een handige actie van haar is? En deze hele blog van mijn hand, moet je lezen vanuit de achterliggende gedachte, dat ik eigenlijk best jaloers op haar ben, want dat ik altijd al beroemd en herkend heb willen worden!
Foto van een wisselvallige dag op Lowlands. Nog wel een aardige temperatuur, maar veel buien tussendoor. Ik durf toch met blote benen te gaan (voor de zekerheid mijn Leg-Inc in de tas, die ik pas ’s avonds laat aan trek) en draag mijn Monki sweatdress met mijn festivallaarzen bij uitstek (Bronx). Tas van A.S.98, zonnebril van River Island en een festivalbiertje in de hand. Kippenvel gehad bij Eagles of Death Metal (vanwege hun onfortuinlijke optreden in Bataclan in Parijs, ik kon het moeilijk loslaten) en ook genoten van James Blake en LCD Soundsystem. Het was een mooie afsluiter van het festivalseizoen! X
Mieke de Kok 