Zo word ik dus ’s ochtends wakker. Of eigenlijk níet wakker. De oudste dochter uit huis, de jongste dochter al naar school. Geen huurders meer op ons kantoor voor wie ik me aan moet kleden. Een man die uitslaapt, omdat zijn agenda nagenoeg leeg is. Geen baan waar ik op tijd aanwezig moet zijn. Geen katten, die aan de deur krabben, omdat ze al eten hebben gehad. Geen inspiratie, waardoor ik niet energiek en vol ideeën mijn bed uitspring. Geen licht of zon, dat me doet bewegen naar buiten te willen. Geen leuke afspraken in het vooruitzicht. Geen borrel in het café, omdat deze om vijf uur al dicht zit. De zinloosheid van mijn bestaan.
Het klinkt net zo dramatisch als het voelt. Ik, met mijn grote mond, die wel even een boek gaat schrijven. Die boordevol ideeën zit en niet kan wachten deze op papier te zetten, maar het niet voor elkaar krijgt. Die fanatiek op Instagram zit om daar naamsbekendheid te genereren. Die 1500 volgers heeft, maar bij lange na niet de 10.000 die ze ambieert. Die vrolijke foto’s en filmpjes post om iedereen een lach op het gezicht te toveren. Die blije selfies maakt en zelf alleen de tekenen van haar ouderdom ziet. Die vriendelijk en oprecht altijd reageert op berichten van anderen. Die mensen dagelijks feliciteert op Facebook. Die minstens 10.000 stappen per dag zet, maar dat het nooit genoeg zal zijn. Die haar haren afknipt, hopend op een nieuw begin. Die maar door blijft roken, omdat ze zichzelf niet waard genoeg vindt om te stoppen. Die vaak anderen zeurkousen vindt, maar het misschien zelf wel is. Die soms wel inspiratievol op staat, maar dat haar lichaam dan niet mee werkt. Die het meestal goed bedoelt, maar dat dingen lullig haar strot uit kunnen komen. Die haar kinderen de wereld wil geven, maar daar gewoonweg het geld niet voor heeft. Die een supervrolijke kerstboom optuigt, maar er zelf niet vrolijk van wordt. Die hoopvol twee vaccinaties heeft gehad, maar dat ze toch niet toereikend blijken te zijn. Die 2021 aan zich voorbij heeft laten gaan, zonder dat er iets wezenlijks veranderd is, zonder dat ze iets bereikt heeft. Die weet dat ze haar zegeningen moet tellen, maar het gewoon niet altijd kan voelen. De zinloosheid van mijn bestaan.
Gelukkig zijn er ook vaak andere dagen. Dagen waarop ik weet dat ik het goed heb. Dat ik een heel fijn gezin heb, waar ik ongelooflijk veel van hou. Dat we gezond zijn en dat dat het grootste goed is. Dat ik mijn beide ouders nog heb en dat dat niet vanzelfsprekend is. Dat ik veel vrienden heb waar ik op terug kan vallen. Dat ik 1500 volgers heb op Instagram waar ik een band mee heb opgebouwd (oké, misschien niet met alle 1500😉). Dat ik ook selfies maak, die ik wél oké kan vinden. Dat ik ’s ochtends op sta en vrolijk word van mijn eigen kleurrijke kerstboom. Dat ik mijn kinderen de wereld kan geven, omdat dat niet in geld uit te drukken is. Dat ik mijn vele zegeningen kan tellen, kan zien, kan VOELEN. Dagen dat ik intens gelukkig ben. Dagen dat ik de zin van mijn bestaan weer kan zien. X
Mieke de Kok 