Ivanhoe at koeienbrokjes om indruk te maken op mijn nichtje en mij. We logeerden bij opa en oma op de boerderij. Ivanhoe kwam van de buren of met de poetsvrouw mee, dat weet ik eigenlijk niet meer. Hij was er ineens en wij noemden hem Ivanhoe. Ivanhoe was van onze leeftijd, denk ik. In ieder geval van een leeftijd waarop je als jongen indruk wil maken op de meisjes. Dus at hij koeienbrokjes. We riepen “ieuwwww en ahhhh, bahhhh” en speelden gewoon samen verder. We hadden een mooie knalgroene rups gevonden om mee te spelen. Dat overleefde de mooie knalgroene rups jammer genoeg niet en hij moest begraven worden. We versierden de melkkar met een kleed en bloemetjes en trokken met de begrafenisstoet het hele dorp door. Mijn nichtje viel in de sloot, omdat de melkkar in haar rug stootte en te zwaar was. Ze overleefde dit voorval ternauwernood, want in de sloot zat Lange Met en die had hele lange armen en trok alle kindjes, die te dichtbij kwamen, de sloot in. Dat zei onze opa zelf en die kon het weten, hij was heel oud en wijs. De mooie knalgroene rups lag gelukkig nog gewoon rustig dood te zijn. Terug op de boerderij groeven we met onze handen een gat en stopten de mooie knalgroene rups daar liefdevol in. Ivanhoe keek toe. Toen gingen we op de hooizolder in de hut spelen. Hier hadden opa en oma vroeger de Joden voor de Duitsers verstopt en het was een goede verstopplek gebleken. Ze kwamen na de oorlog nog jaren koffie drinken bij opa en oma. We wilden een nieuwe hut bedenken en gingen naar de kleine koeienstal in het weiland. Deze lag vol met koeienflatsen en dat vonden we dus meteen een goed wachtwoord voor onze nieuwe geheime hut. Ivanhoe wist dit wachtwoord niet en kwam er dus niet in. Hij bleef buiten op ons wachten. Toen we gingen avondeten, ging Ivanhoe weg. Of naar de buren of met de poetsvrouw mee. Dat weet ik eigenlijk niet meer. ’s Avonds in bed, hoorden we oma beneden de rozenkrans bidden, dat deed ze iedere avond en we hoorden het heel goed. Wij gingen in bed fluisteren en chips eten en bidden dat we ’s nachts niet naar de wc moesten, want dat was helemaal op die enge donkere koude deel, waar de Joodse mensen ooit verstopt zaten.
De boerderij van opa en oma, dierbare herinneringen, grote avonturen, een sprookje…
Vandaag draag ik, ondanks het gure herfstweer, een vrolijke broek met bloemenprint van ZARA, zwart T-shirt met lage rug van H&M, zwarte lage sleehakken van Supertrash en erover een bomberjack van SOHO (herinnering aan de V&D). Donkergrijze nagellak van Bobbi Brown op de tenen.
Nu bidden voor mooi weer dit weekend, want we gaan naar Concert at Sea. X
Mieke de Kok 