Altijd een kind

“een man weet niet wat hij mist
weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
een man weet niet wat hij mist
maar als ze er niet is
als ze er niet is
weet een man pas wat hij mist”

Songtekst van De Dijk, die ik altijd al een waarheid als een koe vond. Het geldt niet alleen voor een liefdesrelatie, maar voor heel veel dingen en mensen in het leven. Zo beken ik heel eerlijk dat het bellen naar mijn ouders er vaak door drukte bij inschiet. Loop ik de hele dag door te denken dat ik ze even moet bellen en als ik dan ’s avonds naar bed ga, besef ik dat ik het weer vergeten ben. Ik probeer ze zo ongeveer om de dag te bellen om te vragen hoe het gaat en om bij te kletsen over van alles en nog wat. En als er iets met me is, heb ik de intense behoefte om met mijn moeder te praten. Nog steeds, nu ik zelf volwassen ben. Het zijn twee van de meest belangrijke mensen in mijn leven. Als iets me hoog zit, komen de tranen meteen als ik de stem van mijn moeder hoor. Maar meestal gaan onze gesprekken over koetjes en kalfjes, hun gezondheid en over mijn kinderen. En ach, als ik vergeet te bellen, komt het de volgende dag wel. Tot ze er even niet zijn! Vorige week waren ze kort op vakantie en dan voel ik de hele dag de onbedwingbare behoefte om ze te bellen. Ik weet pas wat ik mis, als ze er niet zijn.
“jij praat honderduit over hoe het was
over hoe je het hebt gehad
en misschien als ik op dreef ben
zeg ik een keertje schat
dan vraag je mij
hoe was het bij jou
hooguit zeg ik dan
stil
en ik zeg je weer niet wat ik nu denk
dat ik je eigenlijk zeggen wil”

Als ik bel, neemt mijn vader altijd op en geeft de telefoon vrijwel direct aan mijn moeder. Schijnen wel meer vaders te doen. Zij vertelt hem dan later wel hoe het met ons gaat. Afgelopen zaterdag belde ik even snel op mijn werk, omdat ze net thuis waren na een gemiste vlucht de avond ervoor. Ik verwachtte dat mijn vader de telefoon meteen door zou geven en dat het een kort gesprekje zou worden, ik had tenslotte ook weinig tijd. Helaas zat mijn papa precies op dat moment vol adrenaline van het avontuur en dus volop op de praatstoel. Haha, ik kwam er bijna niet tussen. Heerlijk om ze weer te spreken en te weten dat ze weer (veilig) thuis zijn! Je blijft toch altijd kind en het voelt soms fijn om lekker in die rol te gaan hangen. Soms ook het tegenovergestelde en word ik boos als ik, als volwassen vrouw, nog als kind behandeld word. Soms is het grappig als je weer een keer bij je ouders logeert, om 01.00 uur nog niet thuis bent en je vader je, op last van je moeder, komt zoeken. Toen was ik inmiddels 42 jaar, hilarisch. Kind blijf je, maar ik moet er niet aan denken die rol niet meer daadwerkelijk te kunnen vervullen, omdat je geen ouders meer hebt.

En ik neem me voor vaker te bellen of even op de koffie te gaan. Want laten we wel wezen, ze worden ouder en ouder en ze zijn me zeer dierbaar. Ouders lijken vanzelfsprekend, maar zijn dit echter niet. Gelukkig wel onvoorwaardelijk (in een gezonde ouder-kind relatie).

“pas nu je hier niet bent
nu voel ik het in mij
nu je mij niet hoort
voel ik het woord voor woord
voor woord”

 

Drie dagen met een iets lagere temperatuur, dus perfect weer en tijd voor luchtige septemberkleren. Ik draag een ecru kleurige hippie-achtige blouse van H&M op een cropped (lees hoogwater) wijde denim met hoge taille (ZARA). De onafgewerkte onderkant in combinatie met de te korte pijpen is een trend van dit seizoen. Ik voel me hierin alleen fijn met hoge hakken, anders krijg ik van die korte beentjes. Deze laarsjes zijn oudjes van Le Ballon. De bril is vintage, het tasje met franjes is van Bershka en heb ik in Spanje gekocht. Dit is wel een echte “oude hippie” Mieke look! X